Geplaatst op 13 maart 2016

Een storm in een glas (modder)water.

Afgelopen week was er veel commotie over een instagram post van Rens Kroes.

Zij had een foto gepost van een glas water met klei en daarbij verteld dat water met klei kan helpen ontgiften, gezond voor je is, etc.

De reacties die dit los maakte bij velen waren niet mis. Mensen die onder dit bericht de meest lelijke dingen plaatsten, het belachelijk maakten en haar belachelijk maakten.

Ook had een professor er iets over te zeggen; hij kon ons vertellen dat dit uiterst gevaarlijk was en helemaal als klei ‘in zulke grote hoeveelheden’ genuttigd worden.

In andere media schreef men al over het gevaarlijke ‘klei-dieet’.

Als je het op die manier leest, lijkt het net alsof Rens verteld heeft om de hele dag volle glazen met klei te drinken.

Maar, zoals wel vaker, is hier het een en ander uit zijn context getrokken.

In haar bewuste bericht heeft ze het over een glas water met 1 theelepel ‘klei’ hierin opgelost per dag naast je gewone voeding. Niks geen ‘klei-dieet’ en niks geen ‘grote hoeveelheden klei’.

Al sinds een jaar of twintig staat er bij ons thuis standaard een pakje ‘klei’, ook wel ‘heilaarde’ genoemd in het keukenkastje.

Deze is gewoon te koop bij de natuurvoedingswinkel en wordt al jaren door vele mensen gebruikt bij maag- en darmproblemen. Niks raars aan dus en stukken beter voor je dan veel medicijnen die wat vaak gebruikt worden bij dit soort klachten.

Een zuiver, puur natuurproduct wat in de natuurgeneeskunde veelvuldig gebruikt word en ook werkt!

Hoe wij hier ooit bij zijn gekomen?

Zo’n 20 jaar geleden werkte ik als stewardess bij de KLM en met enige regelmaat vertoef je dan in landen waar, op zijn zachtst gezegd, de hygiëne vaak net iets anders is dan thuis. Door andere bacteriën en andere omstandigheden komt het dan ook geregeld voor dat je een voedselinfectie oploopt op bepaalde bestemmingen.

Mijn schoonmoeder kwam toen met de tip over het drinken van heilaarde, opgelost in water. Het heeft mij en mijn man al vaak van klachten afgeholpen en ook zette ik het in die periode wel eens preventief in.

Aarde of klei eten of drinken klinkt misschien heel vreemd als je daar nog nooit van hebt gehoord maar is iets van alle tijden.

In Siberië was er een bepaalde stam die vroeger kleine balletjes aarde van thuis meenam op zijn zwerftochten. Daar knabbelden ze dan tijdens hun reis aan zodat ze een herinnering proefden van hun geboorteplek.

Voor grote groepen Maya’s in Midden-Amerika was het eten van plakjes klei onderdeel van een religieus ritueel. En het inheemse volk van de Ainu in Japan had een speciaal recept voor soep met kleiballetjes.

Natuurvolkeren leven nog veel meer vanuit hun oerinstinct en weten wat de natuur en moeder aarde ons te bieden heeft. Daar zie je dat het eten van aarde nog steeds veel gebeurt en heel normaal is. In roodbruine aarde zit bijvoorbeeld ijzer en belangrijke sporenelementen. Een zwangere vrouw heeft in de beginperiode van haar zwangerschap behoefte aan extra mineralen, die dus in aarde zitten.

Javaanse vrouwen gaan er vanuit dat dit goed is voor de baby en Afrikaanse vrouwen eten aarde tegen ochtendmisselijkheid.

En in Zuid Amerika, in het Andesgebergte, kennen ze ook de absorberende en ontgiftende werking van aarde. Daar wordt een aardappelgerecht overgoten met klei-saus zodat de aangelengde aarde de giftige stoffen die in de aardappels kunnen zitten neutraliseert.

Nu zal ik niemand aanraden om aarde of klei uit de grond te eten. (maar dit deed Rens Kroes ook niet) Helaas is onze grond erg vervuild.

Maar 1 theelepel ‘klei’ of ‘aarde’ uit de natuurvoedingswinkel, opgelost in een glas water kan juist ontzettend helpen bij bepaalde klachten.

Het zou toch fijn zijn als iedereen die meteen klaar staat met een oordeel zich eerst ergens in verdiept voordat ze het veroordelen.

Maar ja; wat de boer niet kent…..

Dus zeker geen klei!